Ders 1, Konu: Ödevler

Ödevler için Poyrazla bir plan yapalım dedik. Okuldan gelince hafif bir şeyler atıştırmak istiyor DVD izlemek istiyor. Okulda çok yorulduğu için önce mola sonra ödevler. DVD süresi bitiyor. Haydi Poyraz ödev zamanı! Offf ödev çok sıkıcı bişeee, çok yorgunum, istemiyorum ben falanda filan.. Hııı 1. deneme başarısız... Daha sonra okuldan aldım pazara markete uğramamız gerekiyordu alışveriş için takıldık. Biraz kafası dağılsın dedim. 1 saat eve rötarlı geldik. Önce ödevlerin başına oturdu Poyraz. Bu seferde Anne benim pazarda konsantrem gitti yazamıyorum diye huysuzlanmaya başladı.. Hııııı 2. denemede başarısız… Sonra Poyrazla oturduk ne yapabiliriz diye düşündük. Poyraz, Anne önce mola verince ya da bir yere gidince canım ödev yapmak istemiyor dedi. Peki o zaman ilk görev ödevler olsa ve okul çıkışı istikametimiz evimiz olsa işimiz olursa derslerden sonra çıkarız ne dersin dedim. Bana uyar anne dedi. Babababababa “Bana uyar” 3. deneme başarılı oldu :) Poyraz okuldan gelince ilk önce üzerini değiştiriyor kirliler kirli sepetine (sorumluluk duygusu kazandırma çabalarım) daha sonra ödevlerinin başına oturuyor. Odadan sesleniyor “anne tost makinasının fişini takar mısın” :) Benim ödevlerim bitmek üzere… Ben ona atıştırmalık bir şeyler hazırlıyorum o ödevini yapıyor. Daha sonra gerekli kontrolleri yapıyoruz. DVD sini seçiyor yemek eşliğinde onu izliyor. Çok uzun olduğu için filmler hepsini bitirmesine izin vermiyorum bazen, sonra Legolarıyla oynuyor, ya da dışarıya çıkıp bisiklet binmek istiyor. O gün canı ne isterse yapıyoruz ama ilk şart ödevlerinin bitirmiş olması. Bu taktik bizde tuttu şimdilik diyelim ilerleyen zamanlar ne olur bilmiyorum. Eve gelince ben söylemeden odasına geçip ödevine bana anlatıp hemen gerekli hazırlıklarını yapıyor olması bile güzel sinyaller kendimce. Tabi bu böyle 1 günde olan, düzene giren bir durum değil. Poyraz, bize isyanlarını da yaptı, bağırmaları da oldu böyle başlayan bir süreçte sabırla ikimiz ilerleyince bu noktaya geldik. Unutmadan birde şöyle bir durumuz oldu. 9 Günlük molada Aydın’daydık biraz bayram, biraz tatil modundaydık. Dönüşümüz çok kötüydü okula bırakamadım Poyrazı. Aydın’a taşınmak ve orada yaşamak istiyormuş . Kuzenleriyle okumak istiyormuş böyle sancılı bir dönemimizde oldu. Buda geçti bitti gitti, Aydın’a taşınmak orada yaşamak şuan hayallerimizde ama zaman hayat ne gösterir yaşayıp göreceğiz. İnsanın her anı mutlu değil elbette, hüznü de, sevinci de, aşkı da, sıkıntıları da yaşıyoruz ama hiçbir şey kalıcı değil, bunu bilmek yeterli oluyor. Sabırla her şey geçiyor, bitiyor bunu bilmek bile beni mutlu ediyor. Çünkü “sabır” tek çıkış yolu benim hayatımda… Sevgiler Not: Tekrar tekrar belirtmek isterim. Buraya yazdıklarım bir uzman fikri, araştırması değil tamamen benim annelik tecrübelerim, okuduklarımla birlikte yoğurduklarım…