Her Çocuk Özeldir..

Yine günlerden bir gün film almaya gittik “ama bu sefer hafta içi bir gün”. Poyraz çok ısrar edince kendince haklı sebepleri vardı kıramadım. İçeri girer girmez gözüme bir film ilişti “ahaaaa” dedim işte bu, resmen benim için koymuşlar. Hep merak ettiğim izlemek istediğim bir film. Kısmet bu güneymiş. Poyraz ile izlenir mi izlenmez mi karar veremedim. Dayanamadım o akşam Poyraz uyuduktan sonra. Aytekin ile hadi dedim izleyelim… Eğer uygun ise Poyraz ile tekrar izleriz. :) Film ilk dakikasından itibaren içene alıyor insanı. Herkesin kendinden bir şey bulabileceği bir film, bir anne, bir baba, kardeş rekabeti, öğretmenlerimiz, eğitim sistemimiz gibi gibi. İnanılmaz bir film “salya sümük ağladığım doğrudur”. İşin içinde çocuk olunca dayanamıyorum. Disiplin, kesinlikle kötü bir şey değil ama disiplin demek çocuğu herkesin içinde onurunu, gururunu hayat sevincini kırmak hiç değil. Her çocuğa yaklaşım farklıdır, öğretim şekli farklıdır, düzeni ve öğrenme şekli farklıdır. Maalesef ülkemizde başarı denince ilk akla ; ogs, hgs ygs gibi otoban geçiş isimleri geliyor. Başarı bunlardan kaç aldın oluyor, hayata geçiş başarısı akla bile gelmiyor. Kardeşiyle, kuzeniyle arkadaşıyla sürekli rekabet halinde çocuklarımız elindeki hayatın farkına varamıyor, değerini anlayamıyor çünkü sürekli onları yarıştırıyoruz birileri ile. İllaki çocuk doktor, avukat, mühendis olması gerekmiyor gerçekten şu toplum baskısından ne zaman kurtulacağız acaba? Önemli olan, hayata tutunma başarısı, mutluluğu, sağlığı… Bunlar yerinde olunca inanın manav olmaz, başarılı bir manav olur. Ya da sadece doktor olur 40 yaşından sonra müzik grubu kurup doktorluğu bırakıp müziğe devam eder. Bu demek değil tabi ki de bırak ne yaparsa yapsın. Bu; ne yaparsa yapsın aşkla kendisi yapsın demek mutlu olacağı şeyi yapsın zorlamayalım demek. Bizlerin de görevi elimizden geldiğince onların yanında olmak güvenebilecekleri kişi listesinin en başında olmak demek. Kabul edelim artık bunu; kimi çocuk yazı yazmayı seviyor, kimi okumayı, kimi resim yapmayı, kimi dans etmeği, kimi ekmek yapmayı, kimi de dans ederek kitap okumağı, ki Poyraz bazen amuda kalkarak okuma yapıyor inanın okuyor mu okuyor ilk zamanlarda garip geliyordu ama alıştım illaki her çocuk oturarak ders çalışamayabilir, kimisi bunların hepsini aynı anda yapabiliyor. Biz hep bu örneğin peşinden gidiyoruz aynı anda hepsini yapsın. İyi de sen neden yapmadın, sen neden olamadın içimizde kalan açılan yaraları hep çocuklarımızda dindirmeye çalışıyoruz ama bilmeliyiz ki çocuklarımız bizim yara bandımız değil. Bunu kabul edelim onun bambaşka bir kişiliği olduğunu, ayrı hayatları yaşadığımızı bilelim lütfen. Dün akşam filmi izlerken hep bunlar geçti aklımdan. Televizyonun içine girip; babasının omuzlarından tutup “Lütfen kendine gellllll” diye bağırmak ve annesine “İshaan’ın gözlerinin içine baksana” demek istedim. Vekaleten atanan bir resim öğretmenine “Bir çocuk bin hayattır sonsuz teşekkürler” demek istedim. Ishaan’a gelince ‘ sıkı sıkı sarılıp öpmek, öpücüğe boğmak istedim 37 yaşında hıçkıra hıçkıra ağlayan ben, onun sessizce boncuk boncuk dökülen gözyaşlarını silmek istedim. Ishaan gel buraya, gel bize demek istedim. Ishaan gibi o kadar çok çocuk var ki her gün dışlanan, 9 aldığı için kızılan, azarlanan, kıyaslanan… Yapmayalım! Çocuklarımızın yıldızlarını söndürmeyelim bırakalım kimininki gökte kimininki yerde parlasın. Belki de hepinizin çok iyi bildiği defalarca izlediği bir filmdir. Bilemiyorum… Filmi size çok anlatmak istemedim bende bıraktığı hissi anlattım daha çok. İzlemediyseniz eğer izleyin, çevrenizdekileri izletmek için fırsat verin, tavsiye edin. Filmin ismine gelince… Dvd nin üzerinde aynen şu yazıyordu… "Her çocuk özeldir / Taare Zameen Par" Sevgiler